Rozdział 3

*Max*

-Skąd wiedziałeś co najbardziej lubię?- zapytała Envy, kiedy jej nowa ruda kumpela odeszła od stolika.

-Nie wiedziałem- odparłem- zamówiłem ci to co ja najbardziej lubię.

-Tak samo jak zamówiłeś karmelowy shake?- zapytała unosząc brwi.

-Tak, to mój ulubiony- roześmiałem się widząc jej minę- nie mów że twój też.

-Właściwie to tak...Max twoje ulubione...drzewo?- zapytała.

Chciałem wyczytać w jej myślach odpowiedź ale nic nie usłyszałem.

-Lipa- powiedziałem.

Envy otworzyła usta ze zdziwieniem.

-Musi być coś czym się różnimy, dalej, owoc, ulubiony owoc, proszę nie mów że...

-Truskawki- przerwałem jej.

Opadła z frustracją na oparcie siedzenia.

-Dobra, kolorem na pewno się różnimy, mój ulubiony to czarny- powiedziała unosząc wyczekująco brwi.

Westchnąłem.

-Chyba mamy większy problem niż myśleliśmy- oznajmiłem z uśmiechem.

Przez kolejne pół godziny, próbowaliśmy znaleźć coś co lubimy innego.

Ale jakoś nam nie wyszło.

Zwierzę, marka samochodu, słowo- serio nawet słowo mieliśmy takie samo.

-O już wiem- powiedziała coraz bardziej znudzona- ulubiona część twarzy- zaśmiała się.

-Masz swoją ulubioną?- zapytałem.

-A ty?- zaśmiała się i spojrzała na moje usta.

-Ty pierwsza- powiedziałem opierając się na krześle.

-Oczy- stwierdziła szybko- myślę, że to oczy.

-Nareszcie, ja wolę usta- zaśmiałem się.

-Jak bardzo byś się wkurzył gdybym powiedziała że kłamałam ?- zapytała przygryzając wargi.

-Serio, Envy ?- zapytałem z załamaniem- to zaczyna się robić przerażające.

-Instrument ?

-Gitara

-Kolor oczu?

-Brązowy

-Kolor włosów?- zapytała z irytacją.

-Takie jak twoje- odpowiedziałem łapiąc kosmyk jej włosów.

-O miło, bo moje takie jak twoje.

Roześmiałem się.

-Envy, mamy taki sam kolor włosów.

-Dobra Max, spadamy stąd, trzeba dowiedzieć się o co z tym chodzi- rzuciła wstając i odsuwając się ode mnie.

"To jest bardzo dziwne"- usłyszałem.

-Hej znowu słyszę twoje myśli- powiedziałem wstając.

-A przedtem nie słyszałeś?

-Nie

Zastanowiła się.

-Ja w sumie twoich też nie.

Spojrzałem na jej rękę i wyciągnąłem swoją.

-Pomyśl o czymś- powiedziałem łapiąc jej rękę.

-Słyszałeś?- zapytała po kilku sekundach.

-Nie...zdaje mi się, że kiedy się dotykamy to nie działa- stwierdziłem.

-W takim razie, już cię nie puszcze- zaśmiała się i splotła swoje palce z moimi.

Ruszyliśmy do drzwi, kiedy nagle Envy zadrżała.

-Wszystko w porządku ?- zapytałem.

Envy się zatrzymała i spojrzała na mnie ze zdziwieniem a potem na resztę restauracji.

-Max- powiedziała drżącym głosem.

Rozejrzałem się.

Wszystko zamarzło.

Tak jak kilka godzin temu.

Była tylko ona i ja...i tamten gość który właśnie szedł w naszą stronę z wielkim, srebrnym, świecącym na niebiesko sztyletem.

Momentalnie popchnąłem Envy za siebie i stanąłem przodem do człowieka...nie w sumie to nie wyglądało jak człowiek.

Nie mam pojęcia co to było.

Wyglądało jak postać z cienia z kryształami zamiast oczu.

Envy jęknęła i złapała mnie za rękę nadal stojąc z tylu.

Kiedy mnie dotknęła poczułem nagłą energię.

Wyciągnąłem rękę w stronę tego stworzenia i po chwili wystrzeliło z niej czerwone światło które uderzyło w stwora.

A potem po prostu zamienił się w niebieski proszek i opadł na ziemię kilka metrów przed nami.

*Envy*

Nie wiem jak to się stało, ale po dotknięciu Maxa, miałam wrażenie jakbym przekazała mu część z siebie.

To dosyć dziwne uczucie, ale jak widać coś znaczyło, bo to czerwone światło, które wystrzeliło z jego dłoni z pewnością nie było normalne.

-Wszystko w porządku?- zapytał z troską w głosie Max odwracając się do mnie i biorąc moją twarz w dłonie.

Kiwnęłam głową patrząc w stronę niebieskiego proszku.

Leżał na nim naszyjnik.

Był to właściwie łańcuszek z niebieskim kryształem na końcu.

Odsunęłam się od Maxa i wokół nas świat znowu wrócił do życia.

Ludzie zdawali się nie zauważać że cokolwiek się zdarzyło.

Podeszłam do dziwnego proszku i sięgnęłam po naszyjnik w momencie kiedy poczułam ciepłą dłoń na ramieniu.

-Uważaj- powiedział Max.

Uśmiechnęłam się do niego.

To dosyć słodkie, że tak się o mnie troszczy.

Sięgnęłam po naszyjnik i w momencie kiedy go dotknęłam poczułam zimny prąd w całym ciele i zamknęłam oczy wciągając powietrze.

Zobaczyłam drogę jak w mapach Google.

Biegłam jak ten ludzik którego można przesuwać do różnych miejsc.

Po kilku sekundach znalazłam się pod wielkim budynkiem i weszłam do środka.

Dobra, tego ten ludzik nie potrafi.

Jakimś cudem przeniknęłam ściany i znalazłam się przed drzwiami z numerem "207".

Nagle znowu wróciłam do "Subway'a".

-Envy?

-Light street 7, mieszkanie 207, mówi ci to coś?- zapytałam.

Max spojrzał na mnie wielkimi oczami.

-Mieszkam tam.

Spojrzałam na łańcuszek i znowu na Maxa, po czym włożyłam medalik przez głowę.

-Wydaje mi się, że idziemy dzisiaj już na drugą randkę, i możliwe, że znajdziemy tam odpowiedzi- powiedziałam biorąc Maxa za rękę.

Weszło mi to chyba w nawyk.

-Czekaj..idziemy do mnie, tak?- zapytał.

-Chyba, że...

-Nie- przerwał mi- jasne, że możemy, z resztą ojca i tak nie ma w domu- wzruszył ramionami.

-To tylko kilka przecznic stąd, powinniśmy być tam za jakieś 20 minut.

-Tak- powiedział Max kiedy wyszliśmy z restauracji- chyba, że ma się samochód i prawo jazdy- powiedział z rozbawieniem i pociągnął mnie na parking przed szpitalem.

-Zaraz, zaraz....jesteś ode mnie starszy o...

-Rok- powiedział i się uśmiechnął- tak mi się zdaje, że masz teraz 16 lat.

-Prawie 17- powiedziałam mrużąc oczy.

-A ja prawie 18, no widzisz, zgadłem.

Poszliśmy na parking i mogłam założyć się o tysiaka, że wsiądziemy do czarnego forda expedition.

Nie myliłam się.

-Za dwie minuty jesteśmy na miejscu- powiedział Max otwierając przede mną drzwi od strony pasażera.

Wsiadłam i zaczekałam aż zajmie miejsce po stronie kierowcy.

Po około 2 minutach jazdy, jak zapowiadał znaleźliśmy się pod mieszkaniem w którym byłam w swojej...wizji?

-Dziękujemy za wspólną podróż- zaśmiał się i wysiadł z samochodu.

Sięgnęłam po klamkę i chciałam popchnąć drzwi, kiedy nagle otworzyły się z impetem ciągnąc mnie prosto w ramiona roześmianego Maxa.

-Poważnie na mnie lecisz- zaśmiał się obejmując mnie i stawiając na ziemi.

Uderzyłam go w ramię z uśmiechem.

Max zamknął samochód i ruszyliśmy do ogromnych dębowych drzwi.

Po wjechaniu windą na 20 piętro, skręciliśmy w lewo.

-Całe piętro jest nasze, tata kupił je kilka lat temu i rozbudował tak, że ja i America mamy jakby swoje własne mieszkania, połączone ze sobą drzwiami w kuchni- poinformował mnie.

-A America to?- zapytałam zmieszana.

-Moja narzeczona- powiedział.

Zatrzymałam się i wbiłam w niego zdziwione spojrzenie.

Max spojrzał na mnie całkiem poważnie.

-Przecież jesteśmy tylko przyjaciółmi- powiedział patrząc mi w oczy.

Chciałam coś powiedzieć ale zabrakło mi słów więc tylko otwierałam i zamykałam usta.

Po chwili Max nie wytrzymał i wybuchnął śmiechem na cały korytarz.

Zdałam sobie sprawę, że żartował i napięcie opadło.

-Palant!- krzyknęłam uderzając go w klatkę piersiową- ale z ciebie dupek!- krzyknęłam wymijając go.

Nadal ze śmiechem złapał mnie za nadgarstek i odwrócił w swoją stronę.

Mimowolnie i tak sama nie mogłam opanować szerokiego uśmiechu.

Jak dziecko które właśnie dostało worek słodyczy.

Max spojrzał na mnie z rozbawieniem i zmierzwił mi włosy.

-A co, jesteś zazdrosna ?- zapytał nadal z bananem na pół twarzy.

-Przed chwilą byliśmy na randce więc o twoją narzeczoną, tak, byłabym- stwierdziłam.

Max spoważniał.

-Naprawdę ?-zapytał.

Przewróciłam oczami i się odwróciłam.

-Więc America to..?

Drzwi przede mną otworzyły się uderzając o ścianę wewnątrz mieszkania i wyskoczyła z niego blondynka mniej więcej mojego wzrostu.

-America, czytaj ja- powiedziała wskazując na siebie- jest siostrą tego oto dupka zwanego Max, który jak zwykle zeżarł mi moje ulubione płatki!- krzyknęła rzucając w niego ścierką.

Roześmiałam się i odwróciłam do Maxa który posłał siostrze mordercze spojrzenie.

-Lubię ją- stwierdziłam z uśmiechem.

-Ta, myślę że się dogadacie- rzucił przewracając oczami i wchodząc do mieszkania- psychopatki- mruknął pod nosem.

-Słyszałam !- krzyknęłam równo z Americą.

Zaśmiałyśmy się i weszłyśmy do mieszkania.

-Więc, jestem America jak już słyszałaś, ale wszyscy mówią mi Ami, ewentualnie Mer, jak kto woli, a ty pewnie jesteś Envy- powiedziała.

Spojrzałam na nią ze zdumieniem.

-Tak, skąd wiesz?- zapytałam siadając na stołku przy stole.

-Max zadzwonił do mnie kiedy był z tobą w szpitalu, ale jak widzę już wszystko w porządku- stwierdziła i zlustrowała mnie spojrzeniem- faktycznie jesteś tak ładna jak mówił- oznajmiła wyciągając butelkę "Pepsi" z lodówki.

-Max mówił że jestem ładna?- serio poczułam jak się czerwienie.

-Ami, jakieś 5 minut temu powiedziałem jej, że jesteś moją narzeczoną, a teraz mówisz jej takie rzeczy, błagam nie pogrążaj mnie jeszcze bardziej- rzucił Max wracając z pokoju obok.

Wspomniałam, że był bez koszulki ?

Nie ?

O kurde.

Wpatrywałam się w jego tors jak w obrazek.

Jak na siedemnastoletniego chłopaka był cholernie umięśniony.

Chociaż nie za bardzo.

Tak, idealnie.

Po chwili się otrząsnęłam i spojrzałam na jego twarz.

Wpatrywał się we mnie z rozbawieniem.

-Dzięki- rzucił do mnie i ruszył w stronę lodówki.

Głupie czytanie w myślach.

-A mi się podoba- zaśmiał się.

Dupek.

-Słyszałem to już.

-O co właściwie chodzi?- zapytała Ami.

Spojrzeliśmy z Maxem na siebie.

"Ona nikomu nie powie, ufam jej, to moja siostra"- usłyszałam w głowie.

Skinęłam.

-Umiemy rozmawiać przez myśli, nie pytaj jak, bo nie mamy pojęcia, po prostu tak jest- powiedział Max najzwyczajniej w świecie- jesteśmy tu, żeby się tego dowiedzieć.

-Nieźle- powiedziała z uśmiechem.

Uwierzyła mu.

Tak po prostu.

-Nigdy jej nie okłamałem, nie ma powodów, żeby mi nie wierzyć- powiedział.

-Ta, Max zawsze był fajnym starszym bratem, ale był też dupkiem- powiedziała i wzruszyła ramionami.

Max rzucił w nią ręcznikiem.

-Starszym?- zapytałam.

Mogłabym się założyć, że są bliźniakami.

-Ami jest w twoim wieku- wyjaśnił Max- nie przesadzaj, nie jesteśmy aż tak podobni, spójrz na to- powiedział wskazując na Ami i udając odrazę- a teraz na to- wskazał na siebie z uśmiechem- widzisz łatwo stwierdzić, że nie jesteśmy bliźniakami.

-No racja- stwierdziłam- Ami jest ładniejsza.

Zaśmiała się.

-Widzisz Max, nawet twoja dziewczyna woli mnie od ciebie- powiedziała i szturchnęła go łokciem w żebro, po czym przeszła przez drzwi w kuchni, zapewne do swojego pokoju.

-Tak, Envy ranisz- powiedział Max i do mnie mrugnął.

Nie zaprzeczył, że jestem jego dziewczyną.

Czemu czuję się jakoś nieszczególnie zmieszana czy zawstydzona?

-To dziwne- powiedziałam wiedząc doskonale, że Max podsłuchał moje wcześniejsze myśli.

-Dziwne jest to, że ona uważa cię za moją dziewczynę, czy że cię to nie rusza?- zapytał.

-Oba- westchnęłam- bo to trochę dziwne, spójrz na mnie- powiedziałam z odrazą- a spójrz na siebie- stwierdziłam z uśmiechem wskazując na niego.

Max się uśmiechnął.

-Racja- oznajmił i mnie wyminął- ty jesteś ładniejsza- rzucił przez ramię.

Uśmiechnęłam się do siebie.

I wtedy zdałam sobie z czegoś sprawę.

Właściwie to z trzech rzeczy.

Jest już po 20.

Nie zadzwoniłam do Liv, żeby powiedzieć jej gdzie jadę.

Byłam zakochana w Maxie.

Jeszcze czwarta rzecz.

Mam nadzieję, że tego nie usłyszał.

-Max !-krzyknęłam.

Przyszedł po kilku sekundach.

-Tak ?

-Słuchaj, może umówimy się na jutro, bo jest już dosyć późno i jeszcze zapomniałam zadzwonić do Liv i powiedzieć jej, że nie ma nas już na mieście i....

-Odwiozę cię- przerwał mi uśmiechając się-pójdę po kluczyki- powiedział i przeszedł przez drzwi do mieszkania siostry.

Ja w tym czasie przeszłam do salonu.

Cała jedna ściana to były okna.

Miasto wyglądało niesamowicie.

Mnóstwo świateł, samochodów.

Wyglądało świetnie do czasu kiedy obok budynku kilka metrów od tego, w którym byliśmy uderzył piorun.

Krzyknęłam i odwróciłam się nawet za bardzo nie wiem w jakim celu.

Chciałam tylko odbiec jak najdalej od okna.

Nie przeszłam dwóch kroków, zanim wpadłam na Maxa.

Od razu go objęłam i trzęsąc się wtuliłam głowę w jego klatkę piersiową.

-Hej- powiedział cicho również mnie przytulając- co się stało?- zapytał.

Usłyszałam kolejny grzmot i wzdrygnęłam się przytulając Maxa mocniej.

-Boisz się burzy?- zapytał.

Skinęłam głową.

Max zaprowadził nas na kanapę w salonie.

Usiadłam na jego kolanach opierając się o jego klatkę piersiową.

Już mniej się trzęsłam.

-Wiem, że to dziecinne i dziwne- powiedziałam próbując opanować głos- ale burza to jedyna rzecz której się panicznie boję- przełknęłam ślinę- to dlatego, że..w dniu w którym zginęli moi rodzice była burza, ogromna, moi rodzice wracali do domu z pracy, nie widziałam ich od kilku tygodnia, bo mieli wyjazd służbowy, a kiedy wracali, kilka kilometrów od domu uderzył w nich piorun, zginęli na miejscu, pamiętam, że później przez kilka dni była burza, a ja siedziałam za łóżkiem ze strachem, że piorun uderzy też w dom, lub we mnie, od tamtej pory gdy tylko jest burza....przypominają mi się rodzice i ciągły strach, za każdym razem gdy uderzy piorun, ja...-wciągnęłam powietrze- boję się, że stracę kogoś jeszcze- zakończyłam nadal uczepiona koszuli Maxa.

-Envy...- zaczął Max z troską w głosie gładząc mnie po głowie- chcesz zostać?- zapytał.

Skinęłam głową.

-Dobrze, śpij u mnie, a ja zajmę kanapę- powiedział.

Udało mi się nie wzdrygnąć, chociaż bardzo chciałam.

Nie chciałam zostać sama.

Ale mu tego powiem.

Max zaniósł mnie do jego łóżka i przykrył kocem.

Pocałował mnie w czoło i wyszedł z pokoju zamykając drzwi.

*Max*

Byłem w niej zakochany.

Z pewnością.

Z jednej strony zabawna, silna i przemądrzała, a z drugiej drobna i bezbronna.

Nie wiedziałem jak zginęli jej rodzice.

Nie chciałem dowiedzieć się w ten sposób, ale mimo tego, było mi jej żal.

Co prawda moja mama nie żyje, ale mam jeszcze Americę i tatę.

Ona jest sama.

Musimy dowiedzieć się o co chodzi z tym wszystkim.

Może jeszcze wszystko się jakoś ułoży.

Poszedłem do kuchni z zamiarem zrobienia sobie kolacji.

Przy stole siedziała Ami.

-Nie pojechała prawda?- zapytała z nad miski płatków.

-Nie, została- odpowiedziałem podchodząc do lodówki.

-Lubię ją, jest najfajniejsza ze wszystkich twoich dziewczyn, one widziały w tobie tylko gwiazdę, ona widzi ciebie.

-Ona nie jest moją dziewczyną- powiedziałem.

Była to prawda.

Bolesna, ale jednak.

-Zapomniałeś dodać "jeszcze"- zaśmiała się- przecież widzę jak na ciebie patrzy, jak ty patrzysz na nią, stary, zakochałeś się- powiedziała z wytrzeszczonymi oczami- dopiero teraz to do mnie dotarło, do cholery!- krzyknęła i wstała z krzesła- zakochałeś się w niej- powiedziała nadal z otwartymi szeroko oczami i z coraz większym uśmiechem na ustach.

Przełknąłem ślinę.

-Nawet nie zaprzeczasz, co się z tobą stało?- zapytała zszokowana.

-Nie mam po co zaprzeczać, sam wiem co do niej czuje.

-Kim jesteś i co zrobiłeś z moim bratem, nie dało się go tak zmienić.

-Zdaje mi się, że twój brat poznał kogoś, dla kogo warto było się zmienić- powiedziałem z lekkim uśmiechem.

-Słuchaj kochasiu, lepiej jej to powiedz, nie mam zamiaru później słuchać cię jeśli ją stracisz- powiedziała.

-Mam zamiar, ale chce jej powiedzieć kiedy będę gotowy, żeby to zrobić, znam ją jeden dzień, nie chce wyjść na idiotę.

-Po pierwsze nie musisz wychodzić i tak nim jesteś, a po drugie, myślę, że Envy nie będzie miała nic przeciwko.

Zaśmiałem się.

Wiedziałem to, aż za dobrze.

*Envy*

Za każdym razem kiedy usłyszałam grzmot zawijałam się w kołdrę coraz bardziej.

Od piętnastu minut tylko rzucałam się po łóżku cała się trzęsąc.

Nie ma opcji, żebym dzisiaj usnęła.

No może jedna.

Max.

Nie mogę go zawołać i powiedzieć, że bez niego nie usnę.

Kolejny grzmot.

Kolejny jęk i zawiniecie się w kołdrę.

Nienawidzę burzy.

Nie potrzebuje Maxa.

Kolejny grzmot.

Nie zasnę bez Maxa.

Nie zawołam go.

Kolejny grzmot.

Nie mogę.

Kolejny grzmot.

Wzdrygnęłam się i czułam, że za chwilę zacznę płakać.

Kolejny grzmot.

Max, potrzebuje cię.

Poczułam jak łza spływa mi po policzku.

Usłyszałam ciche skrzypniecie drzwi.

Czy..?

Nie, niemożliwe.

A może jednak ?

Po chwili usłyszałam skrzypnięcie podłogi i poczułam jak łóżko za mną się zapada.

Kolejny grzmot.

Jęknęłam i się skuliłam.

Poczułam jak ktoś obejmuje mnie ramionami i przyciąga do siebie.

-Max?- zapytałam drżącym głosem.

-Jestem, już jestem- usłyszałam jego głos tuż przy moim uchu.

Odsunęłam się od niego.

Mógł pomyśleć, że go tu nie chcę.

Wręcz przeciwnie.

Przekręciłam się w jego stronę i spojrzałam mu w oczy.

Uśmiechnęłam się i objęłam go ramionami wtulając się w jego klatkę piersiową.

-Potrzebuje cię- szepnęłam.

Max pocałował mnie w czubek głowy obejmując ciaśniej ramionami.

-Nie zostawię cię-powiedział.

Kolejny grzmot.

Nie zareagowałam.

Byłam bezpieczna.

Byłam z Maxem.

Mogłam bezpiecznie usnąć.

Obudziłam się w miejscu q którym usnęłam.

Obok Maxa.

Właściwie na Maxie.

Leżałam na jego klatce piersiowej obejmując go ramieniem.

On miał głowę wtuloną w moje włosy i ręką obejmował moje plecy.

Podniosłam głowę i zobaczyłam, że się uśmiecha.

-Wiesz, taka pobudka, to już idealny prezent na urodziny- powiedział z uśmiechem otwierając jedno oko.

Poderwałam się w sekundę.

Max zrobił to samo.

-Co się stało?- zapytał zdezorientowany.

-Masz dzisiaj urodziny?- zapytałam zszokowana.

-Osiemnaste, mówiłem że są niedługo.

-Tak, ale nie wiedziałam, że wtedy kiedy ja kończę siedemnaście- powiedziałam ze zirytowana miną.

-Masz dzisiaj urodziny ?

-Brawo mistrzu dedukcji- powiedziałam sarkastycznie i opadłam na poduszkę o którą Max był oparty.

Wtedy zdałam sobie sprawę....

-O nie- powiedziałam zakrywając głowę poduszką- Liv mnie zabije.

-Jeżeli o to chodzi to zadzwoniłem do niej wczoraj wieczorem zanim przyszedłem- powiedział z lekkim uśmiechem- to było dosyć dziwne, bo kiedy powiedziałem że zostałaś u mnie i wytłumaczyłem czemu, ona powiedziała: "Wiedziałam, wiedziałam, nie szkodzi, cieszcie sie i powiedz jej najlepszego", po czym się rozłączyła i nie zdążyłem spytać o co chodziło z tym żeby powiedzieć ci najlepszego..no aż do teraz.

Spojrzałam na jego lekki uśmiech i sama nie uśmiechnęłam.

-Poza tym nie pozwoliłbym jej cię zabić - zaśmiał się Max zabierając mi poduszkę.

-To jest Liv, ona jest bezwzględna.

-Poznałaś już Ami, codziennie mam do czynienia z rozpuszczoną młodszą siostrą.

-Tak a propos, mam nadzieję, że twoja siostra będzie tak miła i pożyczy mi coś w co mogę się przebrać, jestem w tym drugi dzień i czuję się brudna.

Max się zaśmiał.

-Jasne, pójdę zapytać- powiedział i pocałował mnie w policzek.

Hej, my nie jesteśmy razem.

Mrugnął do mnie, kiedy wychodził z pokoju.

Po kilku minutach Max przyniósł mi kilka rzeczy.

-Więc, Ami pożyczyła ci dżinsy i skarpetki, ale...jesteś od niej wyższa, więc żadna jej bluzka by na ciebie nie pasowała- mówiąc to podał mi stosik ubrań z t-shirtem na wierzchu.

Uśmiechnęłam się kładąc stos na łóżku i podnosząc czarną koszulkę do góry.

Był na niej napis "Don't like music ? GFY' *

Zaśmiałam się czytając napis.

-Pomyślałem, że może i będzie za duża, ale przynajmniej będzie ci wygodnie- powiedział lekko zmieszany.

Uśmiechnęłam się.

-Dziękuję Max- powiedziałam nadal z szerokim uśmiechem- chociaż raz pomyślałeś- musiałam dodać złośliwie na końcu.

Uśmiechnął się i rzucił we mnie poduszką.

-Wredna- zaśmiał się.

Posłałam mu buziaka w powietrzu i poszłam do łazienki.

* Go fuck yourself ^_^